Smocza wyspa

Cisza....Spokój...idealne miejsce do spędzenia weekendu po ciężkich zawodach i długiej, wyczerpującej kłótni z Piterem, kuzynem, którego wysłała migiem do innego kraju i od tamtego czasu słuch o nim zaginął, a przynajmniej dla pewnej grupy społecznej. Tak więc to wszystko skończyło się na tym, że została porwana. Jeśli akurat nikt nie przepytywał jej na temat braci, to miała dużo czasu dla siebie. Relaksik...Hmm....Przynajmniej nie musi tu pracować, fizycznie, bo psychicznie to ciągle jej głowę mocą.
Gdy jej uszu doszedł skrzyp otwieranych drzwi przewróciła oczami spodziewając się kolejnych znużnych godzin przepytywania i usilnego zmuszenia ją różnymi metodami do powiedzenia czegokolwiek, a kobieta, uparta jak osioł milczała. No, no...Treningi na przeciwstawianiu się empatii, co równoznaczy się z podobnymi rzeczami, przydały się. Jednak tym razem zaskoczono ją, że oto przybył w odwiedziny sam Kira. Co nie zmienia faktu, że i tak nie ma ochoty gapić się godzinami na jego mordę. Ciarki przeszły ją mimowolnie, jakby wraz z zamykanymi drzwiami do pomieszenia wleciało chłodniejsze powietrze, gdy mężczyzna podwijał rękawy. W filmach nie kończyły się to zbyt dobrze, a przynajmniej w większości.
- Oczekujesz odpowiedzi na to banalne pytanie? - spytała z kpiącym uśmieszkiem dokładnie zaznaczając, iż ta cała zabawa ją już nudzi. Aż zbierało się jej na ziewanie. Westchnęła głęboko pytając się oschle;
- Co ty razem? Znowu oni? - mruknęła, a chodziło jej oczywiście o braci; Larina i Noela, o których to ciągle ją wypytywano. Oczywiście,oni, bracia, wykasowali jej pewne wspomnienia dotyczące ich i ich wspólnych spotkań, więc nawet jeśli Am by chciała, to takie dane są...hmm...jakby chronione. Uśmiechnęła się lekko czekając na jakiekolwiek reakcje ze strony mężczyzny.

Jedynie co w chwili obecnej mogla mu przyznac to fakt, ze mial krzepe. Policzek zapiekl, co chetnie by wymasowala, ale wiekszego wrazenia niz chwilowe zaczerpniecie powietrza szczerze nie doznala. Na moment skrzywiła twarz po czym uśmiechnęła się łagodnie.
-Ja mam czas. - powiedziala zgodnie po czym dodala dobijajacym glosem- Ale pan ma go masz coraz mniej. Poza tym...obaj dobrze wiemy, że moja śmierć nie będzie rozwiązaniem pańskich problemów, acz je pogorszy. To, co dowiedziałam się w miesiąc nie uzyskacie nawet w rok. - była pewna siebie, a może nawet bawiła się grą aktorską dla zasady by trochę powkurzać Kire. Ciarki przeszły jej po plecach, w tym samym momencie gdy rozpoczęła śledzić myśli mężczyzny.

- Szczęście? Zwykły przypadek zważając na moje umiejętności i tylko na nie, ewentualnie na rozległą wiedze.
- skomentowała z tą samą twardą nutą w głosie przyglądając się badawczo Kirze. W pewnym sensie miała już okazja dotknąć Yagami'ego ale tak krótko, że nawet chyba nie miała okazji coś z niego wyciągnąć. Mimo to, czytanie w myślach ulatwiało całą sprawę, bo nawet jeśli ktoś nie chciaby czegoś powiedzieć, to ona to słyszała, nawet te skryte obliczenia w głowie Kiry.
- Obie odpowiedzi dość trafne, tyle, że w kwestii wroga mamy oddzielne zdanie. -  odrzekła już bardziej chłodniej niż pewnie po czym dodała z lekko kpiącym uśmiechem;- Odkąd to przeszliśmy na Ty? - pytanie retoryczne, jednak odpowiedź ''mile'' widziana. Oczywiście ta słowna.

- Ta teczka? - uśmiechnęła się, bo coś kojarzyła, ale no...pamięć dość ulotna- Przepraszam bardzo, ale nie jestem blondynką, więc wypraszam sobie. Nie żadne podejście, a bardziej zgranie zespołowe. Celowe. - podkreśliła ''celowe'' w irytujący sposób.
- Zmanipulować? - ledwo powstrzymała się od śmiechu, więc mężczyzna mógł usłyszeć jej końskie parsknięcie. - Otóż, ktoś został zmanipulowany, a tym kimś jest pan Kira w obecnym wydaniu. - cmoknęła ustami unosząc wyzywająco brwi. - I...czy ja wyglądam na psa? - zmrużyła oczy dalej uważnie przyglądając się Kirze.

- Szkoda tylko, że nie da to nikomu żadnych korzyści. - odrzekła swobodnie, mimo iż gdzieś tam tkliła się myśl o śmierci, jednakże nie dopuszczała jej do swojej głowy na dłużej by nie ujawnić się z emocjami.
Ten nagły urywek nie spodobał się jej ani trochę, więc jedynie syknęła przez zęby i uniosła pytająco brew, niby to niewiedząc co ma na myśli.
Na jego pytanie zaśmiała się acz był to jak najbardziej szczery śmiech, chodź nic śmiesznego w tym z innej perspektywy nie było. Przydać? Aż trach się bać w jakim celu. Jedyną odpowiedzią więc jaką mógł na to pytanie uznać był jej śmiech mówiący mniej więcej, że nic się od niego nie dowie.
- Nie jesteś bogiem, a mężczyzną z zaburzeniami psychicznymi. - kiwnęła krótko głową. Nie powinna tego mówić, ale jakoś tak się jej wymsknęło.
- Nic, a nic nie powiem. - dodała jako upewnienie dla mężczyzny.

Spoglądała na strzykawkę zaciskając zęby na dolnej wardze lekko niepokojąc się. Co mogła się spodziewać po takim...wybryku natury? Nie, po psycholu bardziej...Trochę za dużo powiedziane. Niby go słuchała, ale już się nie odezwała śledząc jego ruchy. Narkotyk...? Gdy wbijał strzykawkę cicho syknęła przez zęby przymykając oczy. Nie, nie bała się igieł, ani strzykawek, po prostu nie przepadała, jeśli można to tak ująć. O, mniej więcej jak z jej pływaniem. Nie umie pływać, ale mówi, że nie przepada, a ona po prostu unika wszelakich zastrzyków. Wzięła głębszy wdech gdy się odsunął.
Lęki? Co może bać się tak twarda kobieta jak ona? Szczerze nie znała swoich skrytych strachów. Niby to wiedziała o fobii na wszelakie pajęczaki, ale była pewna, że to nic nie ma do jej lęków. Śmierć? Nie...Odpada. No...chyba, że nie jej. Większość, a przynajmniej część, ludzi bardziej dba o bliskich niż o siebie czym też można wyjaśnić spokój ducha Amandy. Bardziej bała się o swojego przybranego brata Alexandra, kuzyna, mimo iż wydawało się jej, że go nienawidzi, a jednak, wujka, ojca Pitera....i oczywiście, dość nieświadomie o Noela Maxwella który znikł z jej pamięci, ulotnił się w kąt by niedługo powrócić. A jak obaj bracia wrócą czeka ich skarcenie (a może jednak nie?) przez Amande. W sumie nawet nie chciała wiedzieć czego się mogla bać, bo jej wyobraźnia potrafi być bardzo, bardzo bujna a jej życie było pełne dziwnych sytuacji. Może bała się czegoś z dzieciństwa?
Z początku zaczęła źle widzieć, ale po chwili było już można wnioskować, że narkotyk zaczął działać. Walczyła z lękami psychicznie może z...30 minut? Niby długo, ale w jej przypadku dość za krótko. Spodziewała się po sobie więcej. A co się jej pokazało? Między innymi Noel, którego niby znała, a jednak go nie rozpoznywała. W jednych było, że go straciła, że zamienił się miejscami z Kirą, że go zabiła, chodź sama nie wiedziała dlaczego ją to prześladowało. Później też ujawniła się jej rodzina. Wymordowanie najbliższych osób to bardzo bolesne. Odtrącenie przez świat...I...dość niespodziewane dla niej no...pająki! A no jakby inaczej?
Nie. Było to już ponad jej siły, może dlatego, że się przedwcześnie poddała. Nie wiadomo jak, ale jakby pod presją stało się coś, co nikt by się raczej nie spodziewał, tym bardziej Kira jak i kasztanowłosa. Rzuciła kilka razy głową na boki szarpiąc się z liniami. Gdy jej głowa ''przystanęła'' w jednym punkcie i powoli niektóre szczegóły jej twarzy zaczęły się zmieniać. Lekka sierść obrosła jej twarz, nos zarówno jak i kształt głowy przekształcił się na typowo koci. Uszy, drapieżne oczy, sylwetka, mięsnie, łapy zamiast nóg, długi ogon...pazury...Przed obliczem Kiry  pojawiła się wilka tygrysica, nieco jaśniejsza niż w naturze bywają (efekt kasztanowatych włosów) o piwno-pomaranczowych oczach które okazywały nagłą złość, a potem zmieniły się na intesywny niebieski. Rozerwała liny i ryknęła śledząc tygrysimy ślepiami sylwetkę mężczyzny aż nagle, wręcz od raz po zerwaniu lin skoczyła na Kire. Nie miał żadnych sans. Przycisknęła go do ziemi i drapnęła go pazurem zyskując parę cennych sekund na otwarcie drzwi. Ale jak? Myśl...Myśll....W jej głowie panował nieład. Tym bardziej, że to pierwszy raz zdarzyło się jej zmienić w...no właśnie, w jakieś zwierzę? A czy ona przypadkiem nie władała telekinezą? Staranowała drzwi bez chwili namysłu i wybiegła na ''korytarz''. Nie czekając na jakiś sygnał czy nawet rozejrzenie się ruszyła w nieokreślonym kierunku przed siebie dążąc do zgubienia Kiry i całej reszty plus ucieknięciem z tego ponurego miejsca.

Poczuła ukucia od strzykawek z środkiem usypiającym więc mimo woli przyspieszyła.
Z każdym następnym krokiem czuła jak jej łapy przybierają na masie, a z tym jej ruchy stawały się coraz to wolniejsze.
Mimo iż była w tygrysiej formie odkryła, że dalej może poslugiwać się telepatią. Domyślała się kto i czym w nią strzelił.
Odwróciła się rycząc i zaczęła biec w stronę szatyna który widocznie nie spodziewał się takiej sytuacji, albo po prostu był zbyt pewny siebie by wziąć pod uwagę możliwość ataku tygrysicy. Obraz to zamazywał się to robił się ostrzejszy, ale jego widziała mimo wszystko. Rzuciła się na niego z rykiem ukazując rząd bialusieńkich kłów przybliżając je tuż do twarzy mężczyzny, jednak nie ugryzła, a podniosła ciężką łapę i ,odsuwając się kawałek, przejechała ostrymi pazurami po jego klatce piersiowej zostawiając na materiale koszuli kilka szarpanych dziur. Jej wzrok skierował się na twarzyczkę Kiry. Zawsze był taki pewny siebie...za pewny. W środku Amandy toczyła się walka zmysłów. A może by tak zjeść go na obiadzik? Nie, to za proste. Podniosła umięśnioną, przednią łapę i korzystając z swojej dużej sile zafundowała Kirze tygrysi, siarczysty ''policzek'' zostawiając na jego prawym policzku ślady pazurów i kilka szkarłatnych smug. Jedak środki usypiające zaczęły ją bardziej dobijać, musiały zacząć już bardziej działać.
Szybszym ruchem ominęła leżącego próbując ruszyć dalej biegiem, ale przeceniła się i nim zrobiła parę kroków padła jak długa na ziemię. Mężczyzna miał naprawę duże szczęście, że nie zgniotła go gdyby pozostała przy nim krótszą chwilę. Powieki drgnęły jej przymykając się, a klatka piersiowa zaczęła wolniej pracować, ale pracowała (działanie dużej dawki środków). Nie poruszała się już, ale zachowywała minimalne oznaki świadomości które po chwili utraciła i przymknęła tygrysie powieki.

[---> z rezydencji Ciela]

Po opuszczeniu rezydencji obaj udali sie do portu, gdzie duch miał już zacumowaną i gotową do akcji łódź. Bez zbędnego gadania uwolnił sprzęt z lin cumowniczych, odpalił silnik i popłynął w stronę wyspy. Chłopaka nie wiązał, wolał by ten miał w miarę swobodną podróż. gdy tylko wypłynęli z portu zerwał sie silniejszy wiatr, a niebo pociemniało. Zaczynał sie sztorm, wcześniej niż przepowiadali, ale jeszcze dało się pływać. Co nei znaczy, że Corneliusowi się to podobało, nie było opcji by dobić do wyspy i wrócić, przynajmniej nie bez używania teleportacji. Sęk w tym, że wolał nie zostawiać swojej kochanej łodzi na wyspie, a była zbyt duża by ja teleportować, przynajmniej na tym etapie rozwoju mocy.
Do wyspy dopłynęli po jakis 20 minutach, dłużej nie zazwyczaj ponieważ płynęli pod wiatr i pod fale co wymuszało na Duchu manewrowanie łodzią tak by nie zostać zniesionym. Dopłynęli od zachodniej strony, chłopakowi udało się znaleźć niewielką zatoczkę w jaskini gdzie tak nie rzucało wodą. Wbił pal w ziemie i przywiązał łódkę by nie odpłynęła. Po chwili zastanowienia postanowił jednak zaryzykować. Skrobnął coś na kartce po czym wyjął klucze i wrzucił do schowka, tego który sam dorobił.
- Niezbyt chętnie ale Ci ja zostawię. na kartce masz mój numer, zadzwoń jak ja odstawisz do portu. Chociaż nie wiem czy w taka pogodę Ci się przyda... - w każdym razie by nie było zostawia mu jakąś drogę ewakuacji.
Po tych słowach zadzwonił do kiry mówiąc krótko " mam przesyłkę" W odpowiedzi otrzymał instrukcje gdzie ją dostarczyć. Westchnął i związał Ciela, no przynajmniej upozorował skrępowanie.
- Od tego momentu nie zapewnię ci bezpieczeństwa, obyś wiedział co robisz - mruknął kiedy ruszyli. Według instrukcji udał się do ruin gdzie miał ktoś po nich wyjść. Spacer zajął chwilkę chociaż wiało jak cholera. Oby nie musieli za długo czekać.

Podczas drogi Ciel milczał, pogrążając się w zamyśleniu i dopieszczając swój plan, albo raczej plan że musi mieć plan. Cierpliwie czekał, jak Duch wbijał pal i palikował łódź, miał nawet zapytać się, czy nie potrzeba pomocy, ale zadecydował, że gdyby była potrzebna, to by chyba to powiedział.
Obserwował, jak zapisywał swój numer i jak pozostawia kluczyk w skrytce, a nawet powiedział mu, że ją mu pożycza. Domyślał się, że taka osoba jak on raczej wolałaby mieć drogę ewakuacyjną dla siebie, dlatego albo tu gdzieś jest drugi pojazd, który mógłby fiuknąć, albo po prostu jest teleporterem, co by nawet na dobre wyszło, zważywszy na skrajnie niepewną pogodę.
- Z pewnością dostaniesz ją z powrotem - uśmiechnął się pod nosem, gryząc się w język, choć może nie dosłownie, jak już miał podziękować.
Ciel dał się mu związać, na jego ustach przez ledwie sekundę rozwidniał tajemniczy uśmiech, kiedy poczuł że nie jest to wiązanie ciasne, a bardziej na pokaz. Równie posłusznie dał się podprowadzić do miejsca wyznaczonego na spotkanie.
Również miał nadzieję, że nie będą długo czekali na komitet powitalny. Był też bardzo ciekawy, kto też po niego wyjdzie. Co prawda nie wiedział jak wygląda Kira, a przynajmniej nie miał ku temu pewności, ale raczej obstawiał, że wyśle jakiegoś pomagiera, by go przejął. Tak, to było dość wygodne. Pomagierzy i tak musieli robić co im karze, a sam mógł przez te kupione kilka minut coś zrobić, jak dla przykładu wybrać zabawki czy po prostu się uspokoić. Co prawda nie spodziewał się prostej i łagodnej rozmowy, ale sześć godzin, no dobrze, już lekko ponad pięć, powinno wystarczyć, by mógł mieć pewność i by miał dobry... powód, by mógł paść.
Skinął krótko głową, że nie będzie już mógł mu zapewnić bezpieczeństwa. Rozumiał to doskonale, trudno by mu było grać na dwa fronty jednocześnie, nawet jeśli poniekąd był bardziej po jego stronie. Ale miał trochę czasu i wyjść, jak się w razie czego obronić. Kiedy powiedział, że oby wiedział co robi, ten westchnął ciężko, szybko ogarniając myśli.
- Też bym chciał wiedzieć co robię... - powiedział do siebie myślach, wiedząc już, że czasami będzie musiał improwizować. - Że też muszę się do tego uciekać! - zganił się jeszcze w głowie, jakby motywując się do aktorstwa.
Opuścił głowę i przymknął powieki, zaczął oddychać wolniej i głębiej. Lekko osunął się, jakby dalej nie był w pełni przytomny. Tak, Ciel był dobrym aktorem, co wykorzystał właśnie symulując otumanienie jakimś specyfikiem, działającym mniej więcej na czas transportu z małym marginesem i już trochę opuszczającym w swym działaniu.

Plus taki,z ę nie musiał tu sterczeć na wietrze.Poszedł za czarnowłosym, spodziewał sie raczej Kiry... Cały czas niósł hrabiego, domyślił się, ze chłopak po prostu świetnie gra, chociaż dobrze, że był lekki bo nie przepadał za targaniem kogoś. Zerknął na ekran kiedy Mikami wspomniał o wypłacie, na ekranie się wszystko zgadzało, ale raczej wątpił by pozwolił mu grzebać w sprzęcie.
- Pozwól, że przeczekam sztorm - mruknął oddając chłopaka prawnikowi. Poczekał az ten go zamknie w jakimś pomieszczeniu i wróci, zasadniczo to nie miał gdzie sie podziać wiec jak został tak stał. Tu było ciepło na zewnątrz zimno,wilgotno i wietrznie. Poza tym był ciekawy co dalej Kira zrobi z chłopakiem. Oparł sie o ścianę krzyżując ręce na piersi.
- Wyluzuj szefie też nie jestem zadowolony ze tu jestem, ale pozostanę. zwykłym obserwatorem - mruknął do okularnika.

Hrabia, niby to półprzytomnie, zerknął na osobę, którą po niego wysłał Yagami. Tak, to że wysłał oddanego prokuratora nie było dla niego zaskoczeniem. Jego niezwykła kultura, mimo tego że poniekąd prowadzi było do rzeźni; no dajmy tak Kirze myśleć przez chwilę...; była bardziej interesująca. Ale Phantomhive nie narzekał. Zwyczajnie nie mógł narzekać.
- Gdzie jestem? - zgrywał głupka. - Dokąd mnie zabieracie? - kolejne pytanie, na które znał odpowiedź, a przynajmniej się jej domyślał.
Oczywiście, wypowiedział je lekko ospałym głosem, jakby dalej nie wszystko kojarzył. No, za jakieś cztery lub trochę ponad cztery godziny i tak na dwie przestanie wszystko kojarzyć i stanie się Julią lub Śpiącą Królewną, ale nie dość, że o tym doskonale wiedział, to jeszcze póki co było trochę czasu. Miał jedynie nadzieję, że nie pogrzebią go żywcem.
Teru wprowadził go do pokoju. Pies Królowej rozejrzał się po nim ukradkiem. Pozornie było zwykłym pokojem do przesłuchań. W rogu coś wyraźnie błyszczało, czyżby ukryta kamera? Ten fakt trochę utrudniał zadanie, ale Mroczny Arystokrata się tym nie zrażał. Półmrok panujący w pomieszczeniu nie był czymś, do czego Ciel nie zwykł, a oczy szybko się zaaklimatyzują. Poniekąd jego oko, na którym miał całkiem atrakcyjną i tak pamiątkę, zawsze było przygotowane na taką okazję.
Wciąż niby w półśnie dał się skuć. Niestety, ręce wylądowały z tyłu, a było to sporym utrudnieniem, jednak i tę przeszkodę Ciel przyjął cierpliwie. Wiedział w końcu na co się pisze. Co nie zmienia faktu, że szukał sposobu jak się tego pozbyć, by zacisnąć dłoń na szyi Kiry. Tak, pewnie to byłoby marzenie ściętej głowy. Chociaż, tak właściwie, ścięcie głowy też będzie dobre.
Panowie wyszli z pomieszczenia. Ciel, domyślając się obecności kamery, powoli zaczął udawać, że specyfik który niby został mu podany, coraz bardziej ustępuje w działaniu, bo nie ma to jak dobre i wyuczone aktorstwo, prawda?
Stopniowo, coraz szerzej otwierał oczy, coraz świadomiej rozglądał się po pomieszczeniu. Mógł poznawać więcej szczegółów, może nawet znajdzie drogę ucieczki? Że też laskę z różdżką zostawił w rezydencji. Z drugiej jednak strony, jest okazja na sprawdzenie teorii, czy oko może działać jako różdżka. Ale i tak musiałby je odkryć, a póki co wciąż ma przepaskę.
Powoli, niby niepewnie wstał, korzystając z tego że go nie upalikowali, i zaczął z bliska oglądać ściany i otwory, które były czy to oknami, i tak odpowiednio zabezpieczonymi przed ucieczką, czy to drzwiami, które co prawda pewnie potrafiłby otworzyć, ale potrzeba mu rąk do tego. Pozornie była to droga bez wyjścia, ale hrabia i tak był pewien, że przeżyje.
- Ciociu? Grell? Elizabeth? - udał rosnące przerażenie, by Ten-któremu-brak-jest-piątej-klepki myślał, że prosto go będzie złamać. - Ktokolwiek?!
To dwuatutowe wołanie zakończyło się powrotem na krzesło i niby to nerwowym rozglądaniem się po pomieszczeniu i może odpowiednio wyuczonym balansowaniem między dzielnym chłopcem, który udaje dorosłego, a płaczem, gdy po kilku minutach nikt nie przyszedł.
A teraz wymienione atuty! Pierwszy jest taki, że Grell usłyszał jego wołanie, a co za tym idzie: w czystej teorii instynktownie będzie wiedział, gdzie jest, no i może się trochę ogarnie, bo się dowie że dalej żyje. Drugi natomiast był zwykłą, psychologiczną zagrywką. Kira mógł poczuć się pewniej, mógł bardziej widzieć w nim bezbronne dziecko, i sądzić że tą rundę, a nawet całą bitwę, wygrał. Cóż, niedoczekanie, bo ten idiota i tak niedługo straci coś więcej niż resztki godności...

Kiedy drzwi się otworzyły, a w nich stanął Kira, pierwsze co rzuciło się mu do oka, to to że nie do końca chodzi normalnie. Tak, to było odrobinę dziwne, ale za to uświadomiło Ciela w tym, że coś nie idzie po jego myśli. Był jednak ciekawy, dlaczego do jasnej anielki jego twarz była pokryta bandażami. Tak, to było dość interesujące, postanowił to wykorzystać, ale ciut potem. Zaczął obserwować, jak wyciąga zabaweczki. Zerknął na nie badawczym, acz zrezygnowanym spojrzeniem. Cóż, nie było tu nic, czego nie mógłby znieść. Może trochę pocierpieć, ale da radę. Wszak na to był przygotowany, po prostu tego od niego oczekiwano. No a po kochanej sekcie, która ładnie się z nim pobawiła, w wielu znaczeniach tej zabawy, nie robiło to na nim wrażenia.
Kiedy powiedział, że od niego zależy czy na łagodnie czy na ostro, Ciel wywrócił oczyma. Tak, szczerze powiedziawszy, to miał to po prostu w nosie. A poza tym, słuchać szaleńca trzeba, ale nie wtedy, gdy do jasnej cholery działa na nerwy. Och, jaką Ciel miał ochotę przywalić Kirze prosto w twarz! Jaka szkoda, że nie ma większej szansy... Chociaż kopnąć by mógł, tak na dobrą sprawę. A w bucie miał ukryte ostrze, które czekało na chwilę, gdy mógłby je wykorzystać.
Na jego pierwsze pytanie prychnął pod nosem, ponieważ po prostu to była jedyna słuszna reakcja zdaniem Ciela. Uśmiechnął się pod nosem, nim ze stoickim wprost spokojem odpowiedział na nie, albo raczej po prostu zaczął się z nim droczyć:
- Po tobie też spodziewałem się działania w pojedynkę, a po drodze zauważyłem co najmniej tuzin twoich pomagierów o wypranych mózgach - odparował chłodno brunet, zerkając na szatyna ostrym spojrzeniem, w którym czaiła się groźba. - Czyżbyś się bał o swoją głowę?

Kiedy Kira wymierzył mu policzek, ten się zdziwił że walnął go dość lekko. Nie miej jednak sam cios był na tyle silny, że lekko się zachwiał, ale jakimś cudem udało się mu utrzymać równowagę i nie spać z krzesła. Na całe szczęście.
- Panem? - zaśmiał się chłodno Brytyjczyk. - Proszę, nie rozśmieszaj mnie - dodał, zerkając na niego kątem oka ze zmarszczonym czołem. - Jesteś zwykłym psychopatą, który ma spaczony osąd na to, co jest sprawiedliwe, Kira - zmierzył go spojrzeniem.


Tak, Ciel cierpliwie znosił to, co wyczyniał Kira. Na kopniaki syknął pod nosem, zaciskając zęby, choć przy niektórych pociekły mu nawet łzy, a gdy trafił mocno w jakiś narząd, to nawet zakasłał krwią z raz czy dwa; na gierki psychologiczne odpowiadał gierkami psychologicznymi. Na to akurat sobie mógł pozwolić bez potrzeby wyciągania kart atutowych, jak wspomniane noże.
Kiedy tylko szatyn wyszedł, niedługo potem, bo nie minęło nawet kilka minut od wyjścia Yagamiego z pomieszczenia, jak Ciel poczuł coś, co i tak prędzej czy później musiał poczuć. Jak nagle zaczyna się mu robić zimno, a jego oddech powolnieje, podobnie jak serce. Czuł, jak nagle zaczyna mu szumieć w głowie i jak następują jej zawroty. Jak mięśnie stają się ciężkie, a on sam gdzieś odpływa. Niedługo potem stracił przytomność, a haczyk w tym był taki, że gdyby ktoś sprawdził mu funkcje życiowe, raczej stwierdziłby że nie żyje, niż że jest po prostu pogrążony we śnie.
Wiedział co się dzieje, dlatego poddał się temu, bo i tak był pewien, że za dwie godziny się obudzi. Acz gdzieś tam miał nadzieję, że nie będzie musiał mordować Undertakera, jak uzna go za swojego klienta, a Grell będzie na tyle bystry, by go o tym powiadomić...